يکشنبه ۲۲ تير ۱۳۹۹ , 12 July 2020

 

تاریخ انتشار : يکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۳ ساعت ۱۶:۲۱

همه جا صحبت از «جنگ نفتی» است. جنگی که مدتی است آغاز شده است. در طرف سبز میدان تولیدکنندگان نفت شیل ایالات متحده آمریکا هستند و در طرف قرمز، کشورهای صادرکننده نفت سازمان اوپک.چه کسی پیروز میدان خواهد بود؟
به گزارش گروه ترجمه نکونیوز به نقل از اویل پرایز، هرچند به اعتقاد برخی کارشناسان، با پیشرفت سریع فناوری‌های تولید نفت شیل، این صنعت آینده‌ای درخشان خواهد داشت اما در کوتاه مدت، پیروز میدان سازمان اوپک است و این تولیدکنندگان نفت شیل آمریکا هستند که نخست صحنه رقابت را ترک خواهند کرد. دلایل شکست نفت شیل آمریکا عبارتند از:
• انگیزه تولیدکنندگان نفت شیل آمریکا صرفا اقتصادی است به همین دلیل بسیاری از آنان به دلیل هزینه‌های نسبتا بالای تولید نفت از طریق روش فراکینگ و کاهش قیمت نفت در بازارهای جهانی انگیزه چندانی برای ادامه این رقابت دشوار نخواهند داشت.
• انگیزه اغلب کشورهای اوپک برای ادامه تولید نفت به رغم کاهش قیمت جهانی آن، الزامات اجتماعی و سیاسی است. این کشورها به لحاظ تاریخی از ثروت نفت خود برای تامین مالی برنامه‌های اجتماعی، ایجاد زیرساخت‌ها و پرداخت یارانه موادغذایی اصلی و یارانه بنزین (از جمله در ونزوئلا) استفاده می‌کنند. کاهش هزینه‌های عمومی و توقف این برنامه‌های اجتماعی می‌تواند جرقه آغاز ناآرامی‌های مدنی باشد. کاهش سقف تولید نفت نیز به معنی کاهش درآمدهای نفتی است که خود عامل بازدارنده برای کاهش تولید نفت است. به همین دلیل تا زمانی که قیمت نفت در بازارهای جهانی بیش از هزینه‌های تولید آن باشد، تمام کشورهای عضو اوپک (گرچه با اختلاف‌نظر زیاد) برای افزایش تولید نفت انگیزه کافی را دارند.
به نوشته اویل پرایز، گرچه شرایط کشورهای عضو اوپک یکسان نیست و در وضعیت فعلی برخی از آنان با دشواری‌های بیشتری دست و پنجه نرم می‌کنند اما یک چیز مشخص است: این تولیدکنندگان شیل هستند که نخست صحنه رقابت را ترک خواهند کرد. به گفته کارشناسان، نفت ۷۰ دلاری در بازارهای جهانی برای بسیاری از تولیدکنندگان شیل، صرفه اقتصادی دارد اما اگر قیمت نفت به زیر ۶۰ دلار برسد، تولید نفت برای ۴۰ درصد از تولیدکنندگان نفت شیل صرفه اقتصادی ندارد و اگر بهای نفت خام در بازارهای جهانی به زیر ۵۰ دلار برسد، ۹۰ درصد از تولیدکنندگان نفت شیل هزینه‌ای که برای تولید نفت خواهند پرداخت، بیش از پولی است که از محل فروش آن به دست خواهند آورد.
کشورهای اوپک اما دو هزینه متفاوت برای تولید نفت دارند. یکی پول نقدی که برای تولید نفت می‌پردازند که معمولا کمتر از پولی است که بازیگران نفت شیل برای تولید نفت می‌پردازند. دیگری هزینه «نقطه سربه سر » است که در آن قیمت نفت باید هزینه‌های مورد نیاز تولید به علاوه هزینه‌های اجتماعی را بپوشاند که معمولا به‌طور قابل توجهی بیشتر از پولی است بازیگران شیل در آمریکا برای تولید نفت می‌پردازند.
اویل پرایز می‌نویسد، هیچ یک از کشورهای اوپک به دلیل محدودیت‌های اقتصادی و تبعات اجتماعی تولید نفت را متوقف نخواهد کرد و از آنجایی که تمام اعضای اوپک، به جز قطر و کویت، با کسری بودجه مواجه هستند هیچ یک از آنان با هدف بالا بردن قیمت نفت در بازارهای جهانی تولید خود را کاهش نخواهد داد. به اعتقاد کارشناسان، این احتمال وجود دارد که تشدید مشکلات اقتصادی در برخی از کشورهای عضو اوپک منجر به شورش‌های اجتماعی و مدنی در این کشورها شود. برخی کارشناسان ونزوئلا و نیجریه را از جمله کشورهایی می‌دانند که با این تهدید بالقوه روبه رو هستند. 
................................................
پی نوشت:نقطه سر به سر، اصطلاحی است که برای بررسی ارتباط میزان تولید یک بنگاه اقتصادی با میزان سودآوری آن به کار می‌رود. نقطه سربه‌سر، میزانی از تولید بنگاه اقتصادی را نشان می‌دهد که در آن میزان هزینه‌ها با میزان درآمدها برابر می‌شود و بنگاه در این سطح از تولید نه سود می‌کند و نه زیان. اگر تولید، بیشتر از نقطه سربه‌سر باشد، بنگاه سود خواهد برد و اگر کمتر باشد، زیان خواهد دید. (ویکی‌پدیا)

نام :
نام خانوادگی:
آدرس ايميل :

نام کاربری :
کلمه عبور:

کلیه مطالب این سایت متعلق به پایگاه تحلیلی خبری نفت ، انرژی و اقتصاد بوده و استفاده از مطالب آن با ذکر منبع بلامانع است.